بالا بردن روحیه رزمى و دلاورى 

یـکـى از آثـار ارزنده عقیده و ایمان به روز واپسین، این است که در بالا بردن روحیه نظامى و سـلحـشورى تاءثیر بسزایى دارد. چون روحیه نظامى جدا از امکانات فیزیکى و مادى، بستگى کـامـل بـه نـوع بـینش و جهان بینى فرد رزمنده دارد. رزمنده اى که کشته شدن در راه خدا را مایه سـعـادت ابـدى و ورود بـه بـهـشـت و هـمـسـایـه شـدن بـا رسول خدا (ص) و اولیا و اوصیاى خاص او مى داند، با کسى که مرگ را جز نابودى و پوچى نمى داند قابل مقایسه نیست. خداوند در قرآن کریم در این رابطه مى فرماید: " إن الله اشترى من المؤمنین أنفسهم و أموالهم بأن لهم الجنة یقاتلون فی سبیل الله فیقتلون و یقتلون وعدا علیه حقا فی التوراة و الإنجیل و القرآن و من أوفى بعهده من الله فاستبشروا ببیعکم الذی بایعتم به و ذلک هو الفوز العظیم؛ خـداونـد از مـؤ مـنان، جانها و اموالشان را خریدارى کرده، که (در برابرش ) بهشت براى آنان بـاشـد؛ (بـه ا یـن گـونـه که ) در راه خدا پیکار مى کنند، مى کشند و کشته مى شوند؛ این وعده حـقـى اسـت بـر او، کـه در تـورات و انـجـیـل و قـرآن ذکـر فرموده؛ و چه کسى از خدا به عهدش وفادارتر است ؟! اکنون بشارت باد بر شما، به داد و ستدى که با خدا کرده اید؛ و این است آن رستگارى بزرگ !» سوره ى توبه :آیه ى 111. چه تعبیرى از این زیباتر که خداوند در این آیه از جهاد و شهادت به داد و ستد با خویشتن یاد کـرده، و کـالاى مـورد مـعـامله را جان و مال مؤمن مجاهد، و شهادت و جانبازیش در راه خدا دانسته؛ و پاداش این جهاد و جانبازى را بهشت برین و رستگارى بزرگ جاودانى معرفى کرده است! قـرآن کـریـم دربـاره لشـکـریـان ((طـالوت))، فـرمـانـرواى بـنـى اسـرائیـل، آن گـاه کـه با لشکر نیرومند ((جالوت)) مواجه شدند، و از زیادى عده و تجهیزات آنان به هراس افتاده بودند، چینن فرمود: «... فلما جاوزه هو و الذین آمنوا معه قالوا لا طاقة لنا الیوم بجالوت و جنوده قال الذین یظنون أنهم ملاقوا الله کم من فئة قلیلة غلبت فئة کثیرة بإذن الله و الله مع الصابرین؛ هـنـگـامـى کـه او (طـالوت ) و افرادى که با او ایمان آورده بودند (از بوته آزمایش سالم بدر آمدند) از آن نهر گذشتند، (از کمى نفرات خود ناراحت شدند و عده اى ) گفتند امروز ما توانایى مـقـابـله بـا جـالوت و سپاهیان او را نداریم، اما آنان که مى دانستند خدا را ملاقات خواهند کرد (و بـه روز رسـتـاخـیـز ایـمـان داشـتند) گفتند: چه بسیار گروه کوچکى که به اذن خدا بر گروه بسیارى پیروز شدند؛ و خداوند، با صابران است. » سوره ی بقره، آیه ی 249. مـاجـرا از ایـن قـرار بـود که بنى اسرائیل بر اثر کفران نعمت و قانون شکنى و بهانه جویى پس از رهایى از یوغ استعمار فرعونى، دچار زبونى و ذلت شده، و توسط جالوت، پادشاه جبار فلسطین مورد آزار و اذیت بیشمار قرار گرفته بودند و از خانه و کاشانه خویش بیرون رانـده شـده بـودنـد؛ بـر اثـر استغاثه و زارى به درگاه خدا، پروردگار جهان پیامبرى بنام ((اشـمـوئیل)) را بر آنان مبعوث ساخت؛ و آن حضرت به فرمان خداوند فرمانده لایق و شجاعى بـنـام طـالوت را بـراى جـنـگ بـا جـالوت بـر ایـشـان گـمـارد. لیـکـن بـاز مثل همیشه کارشکنى کردند، و جز اندکى، اکثر از جنگ با دشمن سرباز زدند. اما همین عده اندک در مـیانشان افراد بسیار قویدل و مؤ من راستین و شجاعى بودند، که از جمله آنان نوجوانى مؤ من و شـجـاع بـنـام ((داود)) بـود کـه بـعـدهـا بـه پیامبرى رسید. این عده اندک همدیگر را به پاداش بـزرگ مـعـنـوى ایـن جـهـاد مـقـدس و ارج و منزلت شهید در پیشگاه خدا در روز قیامت نوید داده، و تـهـیـیـج مـى کـردنـد، و در نـتـیـجه در اثر ایمان به خدا و روز رستاخیز بر سپاه عظیم جالوت پیروز گشتند! 
روایـت اسـت روزى پـیـامـبـر (ص ) درباره ترغیب مسلمانان به جهاد سخن مى گفتند، و رزمندگان اسـلام را دربـرابـر جهاد و شهادت نوید بهشت مى دادند. یکى از مسلمانان بنام عمربن حمام خرما مـى خورد، با شنیدن سخنان آن حضرت گفت: به به! میان من و بهشت فاصله اى نیست مگر این کـه بـدسـت آنـها (دشمنان ) کشته شوم. آن گاه خرماها را پرت کرده، به نبرد پرداخت تا به شهادت رسید! بـرخـى مـفـسـران نـوشـتـه انـد: آیـه ایـثـار دربـاره هـفـت رزمـنـده شـهـیـدى نـازل شـد کـه در جنگ احد به شدت مجروح و تشنه شده بودند. هنگامى که کسى آبى به مقدار نـوشـیـدن یـک نـفـر آورد، سـراغ هـر کـدام رفـت دیـگـرى را تشنه تر از خود، و سزاوارتر بر نوشیدن آب معرفى کرد. سرانجام هیچکدام آب ننوشیدند، و لب تشنه شهید شدند! روشـن اسـت تا این حد از خود گذشتگى و ایثارگرى جز در سایه ایمان به خدا و روز جزا ممکن نیست. 
تعدیل غرایز 

تـداوم یـک زنـدگـى سـالم و طـبـیـعـى بـراى انـسـان، در گـرو بـهـره بـردارى مـتـعـادل از غـرایـز و دورى از هـر نـوع افراط و تفریط در این زمینه است. اما انسان در بخش یا بـخـشـهایى از دوران عمر در معرض طغیان غرایز و لجام گسیختگى آن قرار دارد، و چه بسا که دچار لغزشها و مبتلا به آلودگیها و پلیدیهاى اخلاقى شود. 
یاد معاد و حسابرسى آن و نیز باور داشتن کیفر و پاداش سراى باقى، غریزه سرکش انسانى را مهار کرده، و انسان را از افتادن در پرتگاه گمراهى و ورطه زشتیها باز مى دارد. براستى اگـر کسى در این اندیشه کند که از پس این جهان، دنیاى دیگرى است، و انسان بار دیگر به صـحـنـه زنـدگـى بـر مـى گـردد؛ و بـایـد پـاسـخـگـوى هـمـه اعمال و رفتار و کردار ریز و درشت و آشکار و نهان خویش در تمام مدت عمر باشد، و سرنوشت نـهـایـى و سـرانجام نیک و بد انسانى بر مبناى همین کردار و رفتار دنیایى رقم مى خورد، به طـور حـتـم در او دگـرگـونـى عـمـیـق روحـى و اخـلاقـى ایـجـاد شـده، و مـوجـب تعدیل غرایز و مهار نفس سرکش مى گردد. 
رسول گرامى اسلام (ص ) مى فرماید: " اذکـروا هـادم اللذات، فـقـیـل: و مـا هـو یـا رسـول الله؟ فقال: الموت... والموت اول منزل من منازل الاخرة، و ا خر منزل من من ازل الدنی ا؛ از بـیـن بـرنـده لذتـهـا را یـاد کـنـیـد، سـؤ ال شـد: آن چـیـسـت؟ فـرمـود: مـرگ... و مرگ اولین منزل از منازل سراى آخرت، و آخرین مرحله از مراحل (زندگى ) دنیاست". امام جعفر صادق (ع) مى فرماید: "ذکر الموت یمیت الشهوات فى النفس... و یکسر اعلام الهوى؛ یاد مرگ شهوات نفسانى را مى میراند... و مظاهر هوا و هوس (و قدرت جولانش )را مى شکند". زیـرا یـاد مـرگ، یـاد مـعـاد و مـحـاکـمـه و پـاداش و کـیـفـر در آن را هـمـراه دارد و از ایـن رو عامل مهم کنترل غرایز و هواها در انسان مؤ من است
ضمانت اجرایى قوانین 

اصـطـکـاک و بـرخـورد مـنـافـع افـراد در جامعه، لازمه زندگى اجتماعى است. جامعه از افرادى نیرومند، ناتوان، مستعد و عقب مانده و... تشکیل یافته است، افراد نیرومند و مستعد، پیوسته مى کـوشـند تا همه امکانات را به خود اختصاص دهند؛ و دیگران را زیر سلطه خود در آورند. از این رو باید قوانینى وضع شود تا حافظ حقوق و منافع تمام افراد جامعه باشد. تـاءسیس قواى انتظامى و قضایى در جوامع کنونى، تنها مى تواند به بخشى از بى نظمیها و خـلافـکـاریـهاى آشکار پایان دهد، و توان جلوگیرى از همه آنها بویژه تخلفات پنهانى را نـدارد. عـلاوه بـر ایـن، اگـر قـواى انـتـظـامـى و قـضـایـى دچـار فـسـاد و انـحـراف شـدنـد چه عـامـل و چـه مـرجـعـى مـى تـوانـد از ایـن فساد جلوگیرى نماید؟ پس به این نتیجه مى رسیم که تـاءمـیـن عـدالت اجـتـماعى با اجراى قوانین سیستمهاى بشرى تنها یک موفقیت نسبى را به همراه دارد. قـرآن کـریـم بـراى نـگـهـداشـتـن انـسـان در مـسـیـر حـق و وادار سـاخـتـن او بـه پـیـروى کـامـل و هـمـه جـانـبـه از دسـتـورات الهـى، بـه انـسـان هـشـدار داده او را از نـافـرمـانـى خـداى مـتـعال بر حذر مى دارد و به استغفار و توبه اش فرا مى خواند و انسان را متوجه مى سازد که این عالم پایان مى پذیرد و قیامت برپا خواهد شد و بازگشت همگان به سوى خداى قادر است. در آن روز حـسـابـگـر اوسـت کـه از افـراد بـازخـواسـت مـى کند و کسانى را که با قوانین الهى مخالفت کرده اند، عذاب کرده به کیفر مى رساند. قرآن کریم در آیات آغازین سوره قیامت پس از آن که بر حتمیت وقوع روز واپسین و بازپرسى عمومى تاکید ورزیده است، در ادامه به علت انکار منکرین معاد اشاره کرده و چنین فرموده: " أ یحسب الانسان ألن نجمع عظامه * بلى قادرین على أن نسوى بنانه * بل یرید الانسان لیفجر أمامه * یسل أیان یوم القیامة؛ آیا انسان مى پندارد که هرگز استخوان هایش را جمع نخواهیم کرد؟ * چرا، در حالى که قادریم بر این که سر انگشتان او را هم بازسازیم. * [انکار معاد دلیل موجهى ندارد]، بلکه انسان مى خواهد در آینده ى خود بدکارى کند. * [از سر انکار] مى پرسد: روز رستاخیز چه وقت است؟" سوره ی قیامت، آیه ی 3 - 6. 
مـراد این است که انسان منکر معاد مى شود و مى پرسد معاد چه وقت خواهد بود. علت این انکار این است که مى خواهد جلو خود رابراى انجام هر کار زشت و نادرستى باز نگهدارد. این مى رساند که اعتقاد به معاد جلو انجام کارهاى خلاف را مى گیرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: